میرزا محمدحسن اصفهانی (صفی علیشاه)

حاج میرزاحسن اصفهانی، ملقب به صفی علیشاه (زاده:سه شنبه ۳ شعبان ۱۲۵۱ (قمری) برابر با ۳ آذر ۱۲۱۴ در اصفهان، درگذشت: جمعه ۲۴ ذی الحجه ۱۳۱۶ (قمری) برابر با ۱۵ اردیبهشت ۱۲۷۸ در تهران)، از مشهورترین مشایخ و بزرگان متصوفه در اواخر قرن سیزدهم و اوایل قرن چهاردهم هجری و از جمله فضلا و علما و بزرگان عرفاء سلسله نعمت اللهی بود. وی که شاعری توانا و عارفی مطلع بود، نخست از جمله مریدان منور علیشاه شیرازی، قطب سلسله نعمت اللهی محسوب می شد، اما پس از اینکه به نمایندگی از وی به تهران مهاجرت کرد و مدتی در این شهر اقامت نمود، خود رأساً ادعای قطبیت کرد و سلسله صفی علیشاهی را بنیان نهاد.

آثار
حاج میرزاحسن صفی علیشاه، فاضلی محقق، و شاعر و دانشمندی عالیمقام بود و آثار ارزنده ای از خود به یادگار گذارد که فهرست آنها، از این قرار است:

تفسیر منظوم قرآن، که چندین بار به چاپ رسیده، اما علی رغم تصریح مکرر صفی علیشاه به سرودن آن، برخی سرودن تفسیر منظوم را به دیگری نسبت می دهند.
دیوان اشعار
بحرالحقایق
زبدة الاسرار، مثنوی مفصلی به وزن مثنوی معنوی، که در اسرار شهادت و تطبیق با سلوک الله سروده شده است.
عرفان الحق
میزان المعرفة